Op het nummer Sunday Drive van Brett Eldredge openden onze dochter en schoonzoon de avond van hun bruiloft.

Het lied beschrijft hoe een kind eerst op de achterbank zit. De wereld inkijkt en afkijkt hoe zijn ouders de auto besturen. Het zelf gaat leren. En uiteindelijk zijn ouders op de achterbank meeneemt.

Na het aanzoek adviseerde ik: doe het vooral zoals je het zelf wilt. Want wij kozen destijds voor het de anderen naar de zin maken. Hun bruiloft was zoals zij het zelf wilden. Rituelen, in eigentijdse vorm. Iedereen had het ongelooflijk naar de zin. En ja: kiezen is verliezen. Hun keuzes werden niet altijd (direct) begrepen. Toch: het was niet tegen de ander, maar voor henzelf. Ik sta nog steeds helemaal achter hun keuzes. En diep van binnen zit nog wat van het de ander naar de zin willen maken. Dat mag ik weer even aankijken…

Zij keken vanaf de achterbank. Nu zitten ze zelf voorin en komen van alles tegen. Drukte, medeweggebruikers die vreemde manoeuvres maken. De natuur die zorgt voor vertraging.

Ik kijk vanaf de achterbank trots hoe zij hun eigen weg gaan, omgaan met wat ze tegenkomen. Het stuur hoef ik niet meer over te nemen. Wel zal ik soms even diep ademhalen en mezelf afvragen of ik reageer op de situatie van dat moment, of vanuit mijn oude patroon.