‘Twee voor de prijs van één’: wie wordt daar nu niet enthousiast van? Mijn mu-ziek is in één keer op meerdere plekken te grazen genomen. Valse noten zijn weggehaald en in mijn orkestbak is gerommeld op zoek naar afwijkende tonen. Terwijl ik nog uren onder de indruk ben van de Phantom of the Opera(tie), horen Erik, Marlouke en Katelijne dat er verzoeknummers zijn gedaan bij de patholoog.
Een week lang ben ik ondergedompeld tussen allerlei mede mu-ziekanten. Focussen op mijn eigen melodie valt nog niet mee als ik zie hoe bij de anderen hun mu-ziek hun leven beïnvloedt.
Eerst ben ik blij als ik rechtop kan staan. ‘I’m still standing – Elton John’. Stap voor stap ga ik steeds meer bewegen. ‘Keep on movin – Five’.
Om me te helpen bij het herstel krijg ik extra bloed en vieze drankjes. Na de zak bloed voel ik direct effect. Het drankje krijgt van mij geen staande ovatie: wasmiddel willen we zonder fosfaten: hoezo zou ik dan dit moeten gaan drinken?? Na een week krijg ik het groene licht en mag ik naar huis. ‘Sweet home – Syml’. Hier kan het echte opknappen beginnen. Rust, voeding, beweging en verzorging. Goed zo, weer de regie pakken, zegt mijn Hoofd. Zal ik dat tempo dan maar eens gaan bepalen, zegt mijn Lijf. Ik heb inmiddels herhaaldelijk mogen ervaren dat mijn lijf weet wat het beste voor me is…
Over twee weken is de uitslag van de afwijkende noten bekend. ‘Don’t stop believin – Journey’