Stap voor stap. De afgelopen weken zijn mijn gedachten vooral: Zoveel te doen, ik heb nog zoveel te doen – Toontje lager. En Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, wij hebben (nou ja, ik heb..) ongelofelijke haast – Herman van Veen.
Als mijn mu-ziek opspeelt is mijn enige ‘wapen’ op dat moment de stilte. Alleen nog Let it be, let it be, let it be, let it be.

Stap voor stap, leven met onzekerheid.
De sound-check is gedaan…. Dus fijn dat er actie komt. Begin deze week is de ‘pac’ geplaatst. Ik koos voor locale verdoving. Dan kan ik alles horen. Als u het spannend vindt geeft u het maar aan. Ik besluit te kijken met de ogen van een nieuwsgierig kind. dat werkt! Natuurlijk schrik ik wel even als er instrumenten op mijn hoofd / hals worden gelegd. Tja, weten zij veel waar er wat ligt achter die doeken… 🫣
Vandaag de première. Het orkest is er klaar voor (fysiek en online). Lovesong from the mountains – Deuter. Erik en ik hebben een globaal programmaboekje met veel
‘mogelijk’, ‘zeer waarschijnlijk’ ‘zeker’ …. Het programma vandaag is zonder pauze. Als met veel bombarie mijn mu-ziek wordt aangepakt zet ik me toch wel schrap. Een mooie tip opgevolgd: visualiseren van een horde ‘pacman-mannetjes’ (toepasselijk bij mijn ‘pac’!) die de tumoren en de hieraan verbonden bloedvaten te lijf gaan. En een andere groep die de goede cellen in het licht zet. Ik maak er een soort tekenfilm/slapstick van met bijpassende klanken. Poison-Alice Cooper.

Stap voor stap. Er is (nog steeds) veel ‘niet weten’. Maar deze stap is gezet en de rustige melodie is gebleven. Faith’s hymn – beautiful chorus.
Als dan de dirigent vertelt dat ik al eind van de dag naar huis mag (i.p.v. op dag 3) zing ik mijn mu-ziek toe: Het is stil aan de overkant!