Heb ik zomaar dit keer de loterij gewonnen! Dus wordt het nieuwe instrument ingezet: ‘Burn baby burn’. Deze gaat mijn valse mu-zieknoot stemmen en harmonie herstellen. Geluidloos zing ik ‘healing songs’. Stel me voor hoe de trillingen van de muziek en de woorden overgaan in de trillingen van mijn eigen mu-ziek. Goed zo: ga daar maar aan het werk. Ik adem uit en adem in….

Als ik me weer bewust word van geluiden, zit er een jurylid bij me. De valse noot is gestemd. Alleen bleken er inmiddels drie nieuwe valse noten… Stilte, adem inhouden, leegte. De mu-ziek is dus versterkt. Is even zo hard, dat ik niets meer hoor. Ik zie wel hoe mijn valse noten iedereen in het orkest en ook daarbuiten pijn doen. Een ligconcert is het enige dat mijn lijf nog wil. Die nacht hou ik een silent disco. De hip-hop jury bepaalt dat ik weer terug mag naar de eerste locatie. Mijn mu-ziek komt vaak voor. En daar mag ik door naar de volgende ronde, met nieuwe kansen. Helaas zit een opera(tie) er voorlopig niet in. Aan de hand van de bladmuziek gaat de jury eerst aan het werk om op een systemische manier de valse noten van mijn mu-ziek op te sporen en zo mogelijk uit te wissen. Systemisch werk: tja, daar hou ik wel van!

Zelf heb ik een hele grote uitdaging aan te gaan. Want ik ben zo gewend om te luisteren naar de muziek van de anderen, mijn ritme en toonhoogte aan te passen. Nu krijg ik steeds de vraag ‘Wat wil jij?’. Ik ben als de stemvork, waar de instrumenten hun noten op aanpassen. Het was niet mijn genre, maar ongewild ben ik midden in het Levenslied beland. Mijn mu-ziek zorgt voor veel uitingen van emoties. Deze toegift is spannend, lastig en tegelijk lucht het op en verbindt het als we deze met elkaar delen. Hoewel ik een solo-partij heb, weet ik me deel van en gesteund door een heel groot orkest.

(achtergrondmuziek: ‘You can’t rush your healing’ van Trevor Hall)