Ik heb een duidelijk plan: Ik wil meer dan erbij zijn tijdens onze gezinsvakantie in Noorwegen. Uiteindelijk wordt ‘er zijn’ het maximale. De weken ervoor neemt het vocht in mijn buik toe en mijn energie af. De hele vakantieweek heb ik koorts en lukt eten niet meer. Ik probeer te genieten van de momenten met z’n allen. Het is confronterend dat ik nergens aan mee kan doen. Voor Jip (2 jaar) is het niet erg. Op die leeftijd is teleurstelling, als die er al is, van korte duur. Iets ‘is wat er is’: wat een inspiratie! Want eerlijk is eerlijk, de energie ontbreekt om echt te kunnen genieten. ‘s Nachts bezoeken broer en zus van Hoop me nog wel eens: Wanhoop en Hopeloos. Geen fijn gezelschap!
De thuisreis is meer dan vermoeiend. In rolstoel op vliegvelden word ik me bewust van mijn behoefte om gezien te worden. Uitgebreid bekeken worden maakt me of schuw of juist het tegenovergestelde. Bijna omver gelopen worden zorgt voor een wat agressief gevoel. De ander vanuit een heel ander perspectief bekijken zegt me veel over mezelf (waarbij het ook best lekker is om mijn overtuigingen te bevestigen).
De volgende dag volgt contact met ziekenhuis, gevolgd door opname, ct-scan en verwijderen van vocht uit mijn buik. Lucht het op? Deels, want de uitslag van de scan bevestigt helaas wat we al vermoeden. De kankercellen zijn toegenomen, chemo kan ik nu niet verdragen. In de komende periode (maanden? weken?) is bestrijden/onderdrukken van klachten de enige optie.
Ik voel me zo dankbaar dat ik een groep mensen om me heen heb die me helpen om iedere fase ‘holistisch’ te benaderen. Behandelingen met Shiatsu, Jin Shin Jyutsu, Reiki, Acupunctuur, speciaal geprepareerde supplementen op plantbasis, zijn voor mij een mooie balans met de (bijwerkingen van) de chemo. Ik mag kaartensets lenen om te bedenken wat in deze fase belangrijk voor me is, om (in de komende tijd) met mijn gezin/naasten in gesprek te gaan over de laatste levensfase.
De toon van de muziek die ik luister verandert mee met de fysieke veranderingen: meer blues, klassiek, over de liefde. Met soms heel kort behoefte aan een ‘protestsong’. Mystique garden – Baya Lakshmi.
Hoewel ik weet dat deze fase zal komen en hoe graag ik ook de waarheid hoor, als de arts het zo onomwonden vertelt is het heel confronterend. Dat een situatie zo snel (en onomkeerbaar) kan veranderen. Als de grootste schok is verwerkt informeren we in stapjes onze familie, vrienden. Begrijpelijk volgen er veel lieve reacties. Veel waar ik weer iets mee wil. Wil, maar steeds minder energie voor heb. Gelukkig is er alle begrip dat mijn wereld nu steeds kleiner wordt. Voor mijn omgeving is het zo ingewikkeld: er voor mij willen zijn en tegelijk het gewone leven dat heel terecht alle aandacht vraagt. Stand by you – Rachel Platten.
Ken je iemand die in zo’n bijna onmogelijke situatie zit? Vraag eens hoe het met hem/haar gaat, wat er nodig is om het vol te houden.
Vandaag ga ik verder met opruimen van de kerstspullen. Zullen ze nog opnieuw gebruikt worden? Loslaten valt (nog) niet mee. Beloof je dat – Maan.
De laatste jaren heb ik heel veel geleerd over mezelf, vanuit de geschiedenis van mijn (voor)ouders. Hierdoor heb ik de onbewuste invloed op mijn leven kunnen veranderen. Waardoor er voor mijn omgeving verandering kwam. Dit geeft zoveel ruimte, liefde. De dood is daarbij voor mij onderdeel van het leven. Als ik iets mag meegeven, dan is het de wens dat ieder met compassie naar zichzelf kan kijken. Dit kan je niet alleen, dus zoek vooral de verbinding / de spiegel.