Ik hou best van verrassingen… maar deze toch liever niet!
Het bericht dat de uitzaaiingen gekrompen waren door de chemo was een mooi cadeau op mijn verjaardag. De volgende kuur werd een paar dagen verschoven, zodat ik volop kon genieten van het cadeau van mijn ene dochter: Scapino ballet met acrobaten en live muziek van Blaudzun. Daar was ik een paar uur in een totaal andere wereld. Waar ik me verwonderde over de flexibiliteit en beheersing van lichamen. Op het puntje van mijn stoel zat bij acrobatische toeren. Meedeinde op de golven van sierlijke bewegingen en prachtige, soms overdonderende muziek. De muziek, dansers en acrobaten versterkten elkaar zo prachtig! Ik kon het voelen alsof ik zelf meebewoog en alle vermoeidheid en zorgen uit mijn lijf waren verdwenen.
Was het de mooie herinnering waardoor ik zo opzag tegen de nieuwe kuur? Na een kwartier chemo voelde ik dat het niet goed ging. Ik drukte op de knop. De verpleegkundige van HMC Anthoniushove reageerde direct: ze stopte de chemopomp en alarmeerde haar collega’s toen mijn bloeddruk verder daalde. Vijf verpleegkundigen om me heen, maar ik kreeg er niets meer van mee. Erik wel… Zoutinfuus, zuurstof, gelukkig kwam ik net wat bij toen ze wilden gaan reanimeren. Eigenlijk ongelooflijk dat ik twee uur later samen met Erik naar huis kon. Met de verzekering dat het een allergische reactie op de chemo was, die ik nu niet meer kreeg. Fijn: dus ook die bijwerkingen niet meer!
Langzaam daalt deze verrassing in. Want ‘ooit’ afscheid moeten nemen, bleek ineens bijna ‘nu’. Bij de woorden reanimatie of euthanasie dacht ik tot nu toe aan die allerlaatste fase die nog zo ver weg zou zijn. Toen vroeg de verpleegkundige nadat ik weer bij was, of er al iets was vastgelegd over reanimeren. Dit gooide al mijn gedachten hierover overhoop. Gisteren las ik Gedachten over euthanasie – Landelijk Expertisecentrum Sterven. Ook dit gooide mijn gedachten overhoop. Want verrassing: er is nog zoveel meer mogelijk.
De chemo die bedoeld is om mijn leven te verlengen, verkortte nu bijna mijn leven. Hierdoor zit ik in een nieuwe, nu vooral mentale rollercoaster. Waar ik me soms in mee laat voeren. Die naar beneden, en ook weer omhoog gaat. Mij helpt het om te beseffen dat controle maar beperkt mogelijk is. Ik leer stapje voor stapje om mee te bewegen. Hoe kijk jij naar verrassingen? Verras je jezelf wel eens, word je graag verrast, of verras je liever iemand anders?
Vanaf vandaag kijk ik weer uit naar een volgende fijne verrassing: met mijn andere dochter naar het concert van Danny Vera. Zijn ‘Rollercoaster’ zal wel even voor een traantje zorgen. En dat is allemaal goed.