‘Lang zal ie leven…!’ Ons kleinzoontje van 1,5 neuriet blij mee. Bij ‘hieperdepiep HOERA’ steekt hij met een grote smile zijn armen in de lucht. Als ik zing focust hij op mijn mond. Geluidloos oefent hij de woorden mee. Zijn eerste woord was opa. Inmiddels zijn er een paar bijgekomen. Vandaag zegt hij de hele dag ‘pss’: als hij de poezen in het leesboek aanwijst en als hij de kat van de buren ziet. Onze nieuwe hit is ‘Olifantje in het bos’. Had je me 1,5 jaar geleden voorspeld dat ik als een olifant door de kamer zou stampen, een slurf uitbeeldend met mijn arm, dan zou ik je hebben uitgelachen. Want ‘ik zing niet hardop: dat doe ik mijn omgeving niet aan hoor!’ Zeg nooit nooit… 😊 Een dag met hem geeft zoveel vrolijkheid en energie.
Die vrolijkheid kan ik wel gebruiken. De energie trouwens ook. De afgelopen weken voelde ik een licht tromgeroffel in mijn lijf. Het eindigde in de spreekkamer met een oorverdovende klap: ‘Ik heb helaas slecht nieuws.’ De energie was op slag verdwenen, geen vrolijkheid te bekennen. De zware stilte tussen de klanken was voelbaar.
Hoe vertel ik het aan mijn omgeving en hoe ga ik om met de reacties? Onze kleinzoon heeft geen woorden nodig: hij zoekt regelmatig mijn schoot op om een boekje te lezen. Zo is alles goed. Mijn strategie is gelijk aan die van de arts: ik vertel direct het slechte nieuws. Vrijwel iedereen heeft er nabije (of zelfs eigen) ervaringen mee. Dus mijn bericht roept herinneringen op. Dat kan ervoor zorgen dat iemand het gesprek snel beëindigt, de stemming verandert, heftige emoties bij de ander bovenkomen die ze ongemakkelijk vinden of willen verstoppen. En ja, ze kunnen bij mij een schuldgevoel oproepen.
Omdat mijn mu-ziek met nieuwe noten van zich laat horen, start ik binnenkort weer met ‘heavy metal’. Hoe gaan mijn hoofd en mijn lijf samenwerken om deze noten misschien niet te ‘kraken’, maar op zijn minst te verzachten? Ik zie het als een vervolg op mijn ontdekkingsreis. Waar alle emoties een plek krijgen. Want hoe goedbedoeld ook het advies om ‘vooral positief en sterk te zijn’: dit kan ik alleen als ik ook de tegenliggende emoties zoals angst, verdriet of boosheid kan aankijken. Door te laveren tussen omarmen en ontkennen van wat er op mijn pad komt. Als iemand ziek is, zeggen we vaak (ik ook) : Als ik iets voor je kan doen? Mijn antwoord zal nu waarschijnlijk worden: ‘Graag met mij praten over alles wat er op dit moment speelt, zowel bij mij als bij jou. Liefst met alle emoties die daarbij horen.’ Dat geeft mij energie en kracht. Het spreekt voor zich dat vrolijkheid en (soms wat cynische) humor daarbij een mooie hulpbron zijn. Dit olifantje met haar lange snuit blaast liefst nog heel lang niet het verhaaltje uit.