Muziek is opgebouwd uit akkoorden met een ritme, melodie en harmonie.
Hoewel ik met mijn mu-ziek toch echt niet akkoord kan gaan, heb ik geen keus. Het is er en het is afwachten of/waar/in welke mate de toon zal aanzwellen.
Inmiddels is er wel een ritme: van onderzoek naar uitslag naar behandeling naar onderzoek en zo door.
De melodie van de verschillende fases verschilt. Zo klinkt het ritmische tikken bij binnenkomst voor een MRI of CT-scan als een hartslag. Als ik het apparaat inschuif komt bij mij het beeld op van de baarmoeder. Het maakt me rustig. Dat is fijn; zo kan ik ook makkelijker blijven ademhalen (of deze juist inhouden) en mijn gedachten focussen.
De melodie van de gesprekken over de uitslag is (geforceerd?) neutraal. Het technische stuk met de feiten, niet veel zeggende percentages, de bemoediging om vooral zelf de leadzang te houden. Zij zijn er om mogelijke toonhoogtes aan te dragen of als achtergrondkoor mij te ondersteunen. De melodie van de behandelingen zelf brengt me vooral terug naar mezelf. Vaak hoor ik vooral de stiltes tussen de klanken.
Uiteindelijk zal ik vast de harmonie vinden. Door te luisteren naar wat ik zelf wil, wat ik zelf kan. En op andere momenten door te luisteren naar een ander, die me eruit sleept als ik in een ‘alt-stem(ming)’ ben gekomen. Ik merk dat harmonie voor mij op twee manieren ontstaat:
a. Als wat mijn lichaam in gaat er weer goed uitkomt, zijn ook mijn gedachten harmonieuzer.
b. Als mijn gedachten positief zijn, heeft dit een positief effect op mijn stofwisseling en daarmee een harmonieuzere stoelgang. Hoe blij kan een mens zijn als ‘shit happens’… 😊
De combinatie van de stilte en de klanken vormt de melodie. Of het dan ook als harmonie voelt, is van zoveel afhankelijk… Op moeilijke momenten kunnen de vele kaarten, presentjes, maaltijden, boodschappen, klusjes, bloemen, behandelingen en lieve appjes me als een soort ‘white noise’ terughalen uit de diepte.
De komende maanden mag ik mijn eigen ritme (her)vinden. Komt mijn melodie voort uit neuriën, zingen, schreeuwen of juist stilte?

Het is afwachten of de jamsessie in mijn lijf intussen tot een harmonieus geheel komt.