Een toepasselijk nummer voor vandaag: Mixed emotions van The Stones.
Sinds begin oktober draait alles om mijn mu-ziek. Niet alleen voor mij, ook voor de mensen in mijn omgeving. Na 4 kuren roept mijn lijf om ermee te stoppen, waarop mijn gedachten reageren. Of zijn mijn gedachten met roepen begonnen en beïnvloeden ze mijn lijf? Voelen en denken maken overuren, doen staat op een heel laag pitje. Teruggetrokken in mijn ‘comfort’zone. Voelen wat ik voel, gedachten laten komen en gaan. Zo graag meer zekerheid en/of controle willen hebben. Verlost willen worden van al die ‘ongewenste of onbedoelde effecten/symptomen die optreden bij een medische behandeling’. Bijwerkingen: door het stukje werkingen lijkt het bijna vriendelijk, terwijl ze zo tegenwerken…
Iedere afspraak in het ziekenhuis is weer confronterend en tegelijk zet het me steeds met beide benen op de grond. Want zoals the Stones zingen:
    You`re not the only one
    With mixed emotions
    You`re not the only ship
    Adrift on this ocean
Vorige week speelde iemand prachtige, melancholieke muziek op de vleugel in de hal van het ziekenhuis. Ik kreeg een paar heel uiteenlopende muzieknummers en (Spotify)playlists toegestuurd. Speciaal voor mij verzameld: bij het luisteren van de muziek en de teksten voel ik me met hen verbonden. Ontroerend hoe ze meegaan in mijn emoties of me juist eruit kunnen tillen.
Mu-ziek… Het is een boeiende spiegel waar ik al met al toch niet graag in kijk.