Mijn mu-ziek heeft veel invloed op mijn behoeften aan Zekerheid, Controle en Erkenning. Het 1e optreden van de pacman-mannetjes leek op moderne jazz. Dit kende of snapte mijn brein niet. Geen zekerheid of controle over mijn lijf hebben, deed veel met mijn gedachten en gevoel. Tijd voor melancholieke nummers… Gelukkig volgden na de dipweek dagen met zonnigere up beat songs en kwam het vertrouwen in mijn lijf terug. Geholpen door liefdevolle melodieën die binnenstroomden. Dat ik niet iedereen direct een reactie kon terugsturen, ontstemde me erg. Er was stilte voor nodig om te beseffen hoezeer ik altijd mijn eigen grondtoon afstem op mijn omgeving. Dat het nu tijd is voor meer balans in geven en nemen. Oefenen in aannemen is tegelijk geven.
Het is bijzonder om te merken hoe mijn mu-ziek zoveel mensen raakt. In hun huidige leven of herinnering. Er is (h)erkenning door een eigen solo, of als deel van een koor. Want kijk eens om je heen: mu-ziek is overal! Iedere mu-ziek, of het nu een kort refrein heeft of bestaat uit een lange opera, heeft een eigen klank. Maar iedere klank heeft emotie in zich, die herkenbaar is in andere klanken. Als we onze klanken met elkaar delen, geeft dit de kans om te ervaren hoe afzonderlijke klanken samen kunnen voegen. Elkaar in de ogen kijken of vastpakken zegt dan soms meer dan 1000 woorden.