Om me heen zie ik prachtige ogen in alle denkbare kleuren, als de uitgespreide veren van een pauw. In de ogen zie ik emoties: een weerspiegeling van de verhalen over moed, kracht, strijdlust, eergevoel en ook verdriet, verdragen, compenseren.

De roots liggen soms in meerdere, totaal verschillende landen. Waar voel je je dan als afstammeling mee verbonden?

Samen met nog een vrouw zijn wij de enige Kaaskoppen bij de workshop Kolonisatie en Slavernijverleden. Word ik misschien wel onbewust gezien als een afstammeling van de slavenhandelaren. Zodra die gedachte opkomt, voel ik schuld en schaamte. Wat een ongemak… zal ik me dan maar klein maken? Tegelijk is er heel sterk de behoefte om juist het contact op te zoeken. Een voor een in al die ogen kijken en ‘blijven voor wat er komt’.

In de opstelling tijdens de Inspiratiedag ‘Voetstappen in het Veld’ ontmoetten de landen, (voorouders van) slavenhandelaren en (voorouders van) tot slaaf gemaakten elkaar. Het innemen van de plek lijkt wel op ‘polariseren’: tegendelen bepalen. Als ze in openheid elkaar aankijken, elkaar blijven zien, komt er uiteindelijk beweging en ruimte. Hoe doen we dat in openheid?

Ik besef me dat ik (onbewust) uitga van de rollen van Dader, Slachtoffer en Redder. Dat mag ik gaan loslaten. En ik hoop dat we in openheid de spiegel mogen/durven zijn voor elkaar…