Voor de 2e maal missen we de boei. Als marionetten in handen van de wind en de zee. We genieten van de warme en droge avond. En het is balen dat we regelmatig niets te zeggen hebben over de richting waar we heen willen. Nu komt er een boot aan die voorrang heeft. Onze focus is op de boei, maar we drijven er opnieuw vanaf.
De wind houdt zijn adem in of blaast -plagerig steeds vanuit een andere hoek- een pufje. Wij hebben pech, anderen trekken door de veranderde windrichting juist een sprintje. De zee en haar bewoners hebben er zin in: de stroming duwt en trekt met kracht aan het water. De ene keer zijn we binnen 2 minuten bij een boei, om de volgende (op dezelfde afstand) na een half uur nog niet te halen. Wat niet helpt zijn de kokkels en andere mee-eters onderop de boot, die ons als een onzichtbare hand afremmen. Daar valt niet tegenaan te poetsen helaas.

Nauwelijks golven, lekkere temperatuur en geen dreiging van aanvaringen bij de boeien: zo vaar ik graag! Mijn avond kan niet meer stuk als er tussen de boten een zeehond zijn kop opsteekt. Ik geef toe, tijdens de wedstrijd staar ik vooral over het water, op zoek naar zeehonden en bruinvissen…

Wat is jouw tactiek bij wat je doet? Ga je zo snel mogelijk of moet het perfect? Ben je erg je best aan het doen, of maak je het iedereen om je heen naar de zin? Hou je je sterk, wat er ook gebeurt? Denk je wel eens: ‘Waar ben ik nu in verzeild geraakt?’ Jouw tactiek kan voor een ander vreemd of onhandig lijken. Als jouw tactiek je in de weg staat, wat doe je dan?